Astrid: wanneer slaapzorg tekortschiet
Astrid woont samen met haar partner en hun twee katten in een klein dorp. Ze werkte jarenlang als financieel administrateur, maar door aanhoudende slaapproblemen moest ze haar baan opgeven. In dit verhaal deelt Astrid haar worsteling met slapeloosheid en hoe ze ervoer dat de zorg niet altijd toereikend is.
Voorgeschiedenis: van slechte nachten naar chronische slapeloosheid
Mijn slaapproblemen begonnen vijf jaar geleden. Het begon met een paar slechte nachten, vooral tijdens stressvolle periodes op mijn werk. Maar al snel werden die slechte nachten een vast patroon. Ik kon niet meer inslapen, en als ik eindelijk sliep, werd ik uren te vroeg wakker. Mijn dagen werden steeds zwaarder: ik was constant uitgeput, vergeetachtig en geïrriteerd. Toch bleef ik doorgaan, omdat ik dacht dat het vanzelf wel zou overgaan.
Eerste stappen: een zoektocht naar hulp
Toen het echt niet meer ging, maakte ik een afspraak bij de huisarts. Die luisterde naar mijn verhaal, maar schreef me al snel slaapmedicatie voor. Het voelde als een snelle oplossing, zonder dat er echt naar de oorzaak van mijn probleem werd gekeken. De pillen hielpen in het begin, maar ik merkte al snel dat ik steeds meer nodig had om effect te voelen. Daarnaast werd ik overdag suf en had ik moeite om me te concentreren.
Ik vroeg mijn huisarts om andere oplossingen, maar ik kreeg weinig advies. Uiteindelijk stelde hij voor om naar een praktijkondersteuner te gaan. Daar kreeg ik wat tips, zoals regelmatige slaaptijden en het vermijden van schermen in de avond. Maar deze algemene adviezen hadden weinig effect. Ik voelde me niet serieus genomen en begon te twijfelen of er überhaupt een oplossing was voor mijn probleem.
Hoe het slechter ging: het gevoel van machteloosheid
Na een jaar zonder echte verbetering verloor ik mijn baan. Mijn werkprestatie leed onder mijn vermoeidheid, en ik kon de druk niet meer aan. Dit maakte mijn situatie alleen maar erger. Ik voelde me waardeloos en raakte steeds somberder. De slapeloosheid werd een vicieuze cirkel: hoe slechter ik me voelde, hoe moeilijker het werd om te slapen. Mijn relatie begon ook onder de situatie te lijden, omdat ik constant prikkelbaar en afstandelijk was.
Ik heb nog geprobeerd om zelf hulp te zoeken via een slaapcoach, maar die werd niet vergoed door mijn zorgverzekering. Financieel was dat op dat moment geen optie. Ik had het gevoel dat ik overal tegen muren aanliep en dat er geen plek was waar mijn probleem écht werd aangepakt.
Huidige situatie: hoe ik ermee omga
Vandaag de dag is mijn situatie niet veel beter. Ik heb geleerd om met de gevolgen van mijn slapeloosheid te leven, maar ik voel me vaak een schim van wie ik ooit was. De reguliere zorg heeft me in de steek gelaten, en ik weet niet waar ik nu nog terecht kan. Wat ik het meest mis, is een persoonlijke aanpak en iemand die verder kijkt dan oppervlakkige oplossingen zoals medicatie.
Mijn boodschap aan zorgverleners en beleidsmakers
Er zijn zoveel mensen zoals ik die zich verloren voelen in het zorgsysteem. Slapeloosheid is niet zomaar iets wat je kunt oplossen met een pil of een paar tips. Wat we nodig hebben, is toegankelijke, gespecialiseerde zorg die zich richt op de oorzaken van het probleem. En vooral: meer begrip en empathie voor wat slapeloosheid met een mens kan doen.
Iedere persoon is uniek, met een eigen achtergrond en ervaringen. Wat voor de een effectief is, kan voor een ander minder goed werken. Raadpleeg je (huis)arts om de beste keuzes te maken.
Terug naar het overzicht met ervaringsverhalen
.jpg)
